Midden dertigers hebben nog een glimp meegekregen van hoe het vroeger was, voordat internet de plek innam die het nu heeft. Toen vrienden en familie nog kaartjes aan elkaar stuurden, e-mail nauwelijks gebruikt werd en het nog iets voorstelde als je op televisie kwam. Als er over je gesproken werd in bladen, of als je er zelf met een interview in stond, dan was dat nog bijzonder. Tegenwoordig is niets minder waar. De schappen worden in kiosken en supermarkten overspoeld met tijdschriften. Je kunt het zo gek niet bedenken of er bestaat een magazine voor. En al die bladen zoeken content en dan het liefst over een persoon die ze nog niet eerder geïnterviewd hadden. Met televisie is het niet veel anders, en met de komst van nog meer reality shows en nog meer spelletjesprogramma’s krijgt iedereen tegenwoordig de kans om die fifteen minutes of fame mee te pakken. Als je al een beetje kunt zingen zijn er zo vijf talentenshows waar je auditie voor kunt doen. Naast tv-commercials houden producenten zich massaal bezig met internetcommercials (i-commercials). Er zijn dus nóg meer castingmodellen nodig om telkens weer een nieuw fris gezicht te kunnen laten zien. Kortom, op tv komen of in een blad staan is niet meer bijzonder. En het aanbod is zo groot dat het nauwelijks blijft hangen bij mensen. Als je niet bijzonder getalenteerd bent, maar toch meer dan fifteen minutes of fame wilt hebben, "moet" je iets anders doen. Je moet gaan schreeuwen. Het liefst over politiek incorrecte zaken, want daar houden de media van. Schreeuwende kleding dragen, schreeuwend grote tieten hebben (vinden mannelijke kijkers leuk), een schreeuwend kapsel hebben (a la Lady Gaga) en begrijpen dat het tegenwoordig nog nauwelijks gaat over de inhoud (ook al heb je die wel). Spreekt dit alles je niet aan? Dan is er altijd nog een andere manier. Vrij ouderwets, maar soms biedt het soelaas: keihard werken en accepteren dat je er iets langer over doet. De aanhouder wint tenslotte. Meestal dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten